Blog

Je hebt het zelf waarschijnlijk ook weleens meegemaakt: je komt een bekende tegen en na het inleidende “Heee hallo”, bevinden jullie je direct in een schemergebied. Wat gaan we doen: handen schudden, omhelzen of kussen? Soms word je geholpen en leunt zij alvast naar voren voor een omhelzing. Maar wat dan, gaan we ook kussen? En als er wordt gekust, hoeveel doen we er dan: één, twee of drie? Het zal waarschijnlijk niet de eerste keer zijn dat je volle bak voor drie kussen gaat, om er na de eerste kus achter te komen dat degene tegenover je iets heel anders voor ogen had.

Om voor eens en altijd een einde te maken aan alle onzekerheid, pleit ik daarom al geruime tijd voor een officiële kissing policy. De regels zijn als volgt:

• Handen schudden: Alleen voor mensen die elkaar voor het eerst zien of elkaar liever niet zien. Ook voor al het zakelijke contact is het formele handen schudden de go-to-move.
• Een omhelzing: Voor goede vrienden die stiekem verliefd op elkaar zijn en hierdoor bang zijn dat kussen uitloopt in een tongzoen. Daarnaast is een omhelzing een teken van echte vriendschap. 
• Eén kus: Een kus geef je alleen wanneer handen schudden de lading niet dekt, of wanneer je erachter komt dat degene tegenover je toch niet zo lekker ruikt als je had verwacht.
• Twee kussen: Twee keer kussen is wat mij betreft de sweet spot. Lang genoeg om er niet te snel vanaf te zijn en kort genoeg om niet de indruk te wekken dat je ‘meer’ wilt’.
• Drie kussen: Drie kussen zijn voorbehouden aan zwaar geparfumeerde tantes op verjaardagen die overigens niet kussen maar wangetjes drukken en tijdens elke kus een gedeelte van een zin uitspreken: “Van-(smak)-har-(smak)-te-(smak)”. 

Een policy is een goed begin, maar voor een goed resultaat is er ook inzet vanuit de gebruiker vereist. Zo is het belangrijk dat je voor een vorm van begroeten kiest die ook daadwerkelijk bij je past. En zo werkt het op het gebied van PR en contentmarketing ook.

Wanneer je als bedrijf besluit om iets aan je zichtbaarheid te doen, dan zou je dit kunnen zien als een begroeting. Als bedrijf ben je dan de man en de media is de vrouw. Wij merken dat de eerste begroetingen tussen de media en het bedrijfsleven ook vaak ongemakkelijk zijn. Als mediaspecialist helpen we je graag bij de eerste kennismaking  en gaan we graag met je op zoek naar een manier van ‘begroeten’ die bij je past. Daarnaast ondersteunen we onze partners in de verdere relatieopbouw met de media.

Samen gaan we op zoek naar content en nieuwsberichten waarin jij je als organisatie herkent. Ga als serieuze partij niet direct voor twee kussen; schud de media eerst de hand met inhoudelijk sterke berichten en ga vanuit daar op zoek naar jouw eigen stijl. Alleen door dichtbij jezelf te blijven zul je zien dat je succesvol bent.

Hetzelfde effect zien we nu in de sieradenbranche. Afgelopen week berichtte het FD over het Belgische juwelenbedrijf Baunat. De juwelen van dit merk kosten een derde van die van Cartier of Tiffany’s, maar ze zouden van een vergelijkbare kwaliteit zijn. Een Amsterdamse showroom opent nu haar deuren, om ook de Nederlander te laten inzien dat juwelen niet duur hoeven te zijn. Het bedrijf groeit, naar eigen zeggen, 40 procent per jaar door zich te richten op kopers die geen zin hebben om te betalen voor dure marketing, hoge winstmarges, voorraden en tussenpersonen. ‘Dat zijn vooral millennials, geboren tussen pakweg 1989 en 2000, die een mooi product willen, maar niet de immateriële elementen die niets toevoegen aan het product’, aldus medeoprichter Stefaan Mouradian. Dat zou bijvoorbeeld voor een verlovingsring zomaar 60 tot 70 procent kunnen schelen.

Ik, als millennial en een geliefde doelgroep onder marketeers, denk echter dat het met die marketingbesparingen die niet door berekend hoeven worden wel meevalt; online adverteren en het beheren en optimaliseren van de website zijn verre van gratis. Wat naar mij idee vooral werkt bij dit soort bedrijven: what you see is what you get. Bij Ace & Tate weet ik vooraf al dat een bril mij niet meer dan 100 euro gaat kosten. Bij de opticien waar ik vroeger kwam, ging de prijs van het uitgekozen montuur doorgaans nog een (paar) keer over de kop. Want ontspiegeling was toch wel handig en met mijn -6 kon het ook geen kwaad om de glazen wat bij te slijpen. Bij een juwelier, zeker die met een glimmende marmeren gevel en een rode loper, voel ik me doorgaans niet heel warm ontvangen. Want relatief jong = beperkt budget = niet de ideale klant. En tsja, als er geen prijskaartjes bij de producten liggen, haak ik al af. Waarom niet gewoon communiceren wat iets kost? Als een verkoper mij eerst overtuigt dat dit toch wel de ring is die ik moet hebben, haak ik alsnog af als ik hoor dat ‘ie 10.000 euro kost. Zonde van mijn en zijn tijd. En ja, dat zijn dan wel vervlogen marketingkosten.

Het beste is natuurlijk om überhaupt niet in een situatie te komen waarin je je excuses hoeft aan te bieden. Voor wie dat wel doet en de behoefte voelt voor een mea culpa, zijn er inmiddels voldoende lessen voor hoe het niet moet. Wij geven er drie:

Te laat
Om te beginnen: wanneer ben je te laat? Ongeveer 2,5 jaar na dato is dat zeker het geval. Een voormalig Nederlands politicus en lid van het Internationaal Olympisch Comité (IOC) voelde onlangs de behoefte om publiekelijk met zijn excuses naar buiten te komen nadat zijn ex-vriendin in een handgemeen in de zomer van 2015 verschillende verwondingen opliep en daarop aangifte deed. Een privégebeurtenis vond het IOC-lid, die er lange tijd verder niks over wilde zeggen. De episode bleef hem echter zodanig achtervolgen en toen hij na lange tijd uiteindelijk tot de conclusie kwam dat het beter was met een verklaring naar buiten te gaan, maakte het eigenlijk niet meer zoveel uit wat er in stond. Het was moeilijk dit nog anders te lezen dan als een carrièreman die aan damage control deed.

Niet oprecht
Bovengenoemde verklaring was niet alleen te laat, maar kwam ook niet heel oprecht over. Dat is ook het geval wanneer je jezelf als slachtoffer opwerpt in je excuses. Dit was het geval bij rapper Boef die eerst twee vrouwen voor 'hoer' uitmaakte en vervolgens begon over de discriminerende uitlatingen die via sociale media op hem afkwamen. Niet heel zuiver, want het leidt de aandacht af van waar je je excuus voor aanbiedt en dat was toch je bedoeling? Ook niet heel oprecht is het gebruik van woorden zoals 'als' en 'maar'. Casting director Job Gosschalk gebruikte deze woorden na beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag: "Als ik mensen heb gekwetst of een pijnlijke herinnering heb bezorgd, spijt mij dat heel erg." En ronduit bizar is een publiek sorry aangrijpen voor je eigen coming out als homoseksueel (de Amerikaanse acteur Kevin Spacy na beschuldigd te zijn van seksuele avances richting een minderjarige).

Te vroeg
Het IOC-lid was zeker te laat. Maar je kunt ook te vroeg zijn. Modeketen H&M lag onlangs onder vuur na een advertentie waarin een donker jongetje een groene hoodie droeg met daarop de tekst 'coolest monkey in the jungle'. Een digitale rel ontstond waarbij verschillende prominenten (onder meer rapper The Weeknd) op sociale media geschokt reageerden. Onverbloemd racisme, concludeerden zij. De link tussen een donker jongetje, aap en jungle: dat kon écht niet. H&M panikeerde en kwam vrijwel direct met een verklaring naar buiten. "We zaten helemaal verkeerd en bieden onze welgemeende excuses aan." Pluspunten voor het snelle handelen, maar was het wel echt nodig?

Kort na het incident kwam de moeder van het jochie met een verklaring. Zij vond de kritiek maar flauwekul. Haar zoon had honderden outfits aangehad en de apentrui was er slechts één van. Helemaal geen belangrijk issue. Een aap is een aap en een kind is een kind. "Get over it", aldus de trotse moeder die korte metten maakte met het "gehuil" van de criticaster. Hiermee eindigde deze soap, maar wat als H&M nu had besloten helemáál geen excuus te maken? Of de kwestie aan de kaak te stellen waarom deze jongen zo’n trui niet gewoon zou kunnen dragen?

1. Vraag hulp van een CreaBea

Teksten als ‘Ben jij hands-on?’, ‘We zoeken een teamplayer’ en ‘Is stressbestendig jouw middle name?’ kennen we nou wel. Zoek je toch die stressbestendige teamplayer die wel van aanpakken houdt? Laat dan eens een creatieveling uit je netwerk – of het nu een schrijver, reclamemaker of vlogger is – een blik werpen op jouw wervingstekst en kom samen tot een vernieuwend product. Een vacature bijvoorbeeld, maar misschien past het werven via een video, blog, kekke visual, FAQ of timelapse wel beter bij jouw organisatie. Neem een voorbeeld aan De Vloer, You Select of check even deze infographic ter inspiratie.

2. Voeg een bedrijfsprofiel toe

Een inkopper, maar toch nog te vaak vergeten op de sociale media: het bedrijfsprofiel. Omschrijf niet alleen welke producten of diensten je aanbiedt, maar geef ook concrete voorbeelden. Zo maak je je organisatie behapbaar. Vraag ook hierbij hulp van een CreaBea, zodat je tekst opvalt bij potentiële kandidaten. Ook hierbij kun je kiezen uit verschillende contentvormen, zoals een video.

3. Maak ambassadeurs van je huidige medewerkers

Natuurlijk vraag je je collega’s je nieuwste vacature te delen via hun sociale netwerken. Maar heb je er wel eens aan gedacht ze op een andere manier als ambassadeurs in te zetten? Laat ze eens een paar woorden wijden (of dat nu op papier is of in beeldvorm) aan hun ervaringen met de organisatie. Bijvoorbeeld in de vorm van een rubriek als ‘Het dagboek van’, waarin ze een dag uit hun leven bij de organisatie beschrijven. Wat zijn opvallende hoogtepunten geweest het afgelopen jaar? Welke persoonlijke kansen hebben zich aangediend? En van welke bedrijfstradities gaat hun hart sneller kloppen? Allemaal punten die ervoor zorgen dat een potentiële kandidaat nog enthousiaster wordt.

4. Geef je bedrijf een gezicht

In navolging van bovenstaande: besteed genoeg aandacht aan het letterlijk zichtbaar maken van je organisatie. Negen van de tien sollicitanten struinen na (of al tijdens) het bekijken van de vacature de website van hun potentiële nieuwe werkgever af, op zoek naar de pagina ‘het team’. Want je wilt natuurlijk wel zeker weten dat je tussen de rest van de collega’s past, al is de functie nog zo leuk. En dan geeft een teamfoto vaak een goede eerste indruk.

5. Schrijf minder geschikte kandidaten niet meteen af

Dat bepaalde talenten deze keer misschien niet helemaal in het profiel passen, betekent niet dat je na de sollicitatieprocedure het contact met deze ‘net-nietjes’ volledig moet verbreken. Integendeel: houd dat contact warm door ze – op bijvoorbeeld LinkedIn – via content op de hoogte te houden van nieuwe ontwikkelingen binnen het bedrijf, helemaal als het nieuwe openstaande vacatures betreft. Als de interactie met deze talenten aanblijft en zij daarmee interesse blijven tonen in jouw organisatie, kun je ze gerust nog eens uitnodigen. Affiniteit met het bedrijf: check.

Heb je eenmaal de juiste kandidaat gevonden en is het contract getekend door beide partijen? Dan zet je jullie nieuwste aanwinst natuurlijk direct in het zonnetje. En dan doelen we niet alleen op een kort voorstelrondje tijdens de koffie; ook diverse media bieden ruimte voor het in beeld brengen van jouw nieuwe werknemer(s) via diens personaliaberichten. Hulp nodig bij het onder de aandacht brengen van de groei van jouw organisatie? Neem dan gerust eens contact op met Mediatic via kelly@mediatic.eu

E-mail is al jaren de hoeksteen in de communicatie van praktisch elk bedrijf. Aan betere alternatieven geen gebrek - van Slack tot Hipchat, van Trello tot Asana - maar de realiteit is dat e-mail te diep in onze systemen ingebakken is om zich zomaar te laten vervangen. Iedereen heeft een e-mailadres. Net als een telefoonnummer overigens, waardoor we een kanaal voorhanden hebben voor zowel uitgebreide (e-mail) als bondige (WhatsApp) berichten. Bellen schijnt overigens ook nog te bestaan, maar dit is toch vooral het kanaal voor koude verkoop ("Ik ben op zoek naar degene die verantwoordelijk is voor het administratiepakket") en frauduleuze IT-ondersteuning door schimmige bedrijven op het subcontinent India ("You have a problem with your Windows computer").

Elkaar niet kunnen bereiken is anno 2017 het probleem niet meer. De manier waarop wij dat doen is dat wel. Een voorbeeld: uit Amerikaans onderzoek, enkele jaren geleden, bleek dat de gemiddelde kantoorwerker dagelijks 86 e-mails verwerkt, een aantal dat ieder jaar met twee e-mails groeit. Zelfs al trekken medewerkers gemiddeld drie minuten uit voor het verwerken en beantwoorden van een mail, dan nog zijn ze er een groot deel van hun dag mee bezig. We hebben het dan nog niet eens over de beruchte 'cc-cultuur' in veel bedrijven en lange mailwisselingen met veel deelnemers, waarin het overzicht onmogelijk te behouden is. Minderen met mail is dus geen gek idee. Tools als Slack en Hipchat bieden een alternatief. Ze combineren de snelheid van WhatsApp met de mogelijkheid om communicatie te filteren op project en/of thema en mogelijkheden zoals agenda's, toewijzen van taken, delen van bestanden, videochat met VoIP en integratie smet tal van veelgebruikte (web)applicaties

Project-tools zoals Trello en Asana zijn een mooie aanvulling hierop. Dit zijn project-tools voor het in teamverband managen en monitoren van taken in bijvoorbeeld een kanban-bord of het bijhouden en delen van belangrijke data in een informatiebord. Het zijn krachtige en flexibele tools die te gebruiken zijn voor vrijwel elke projectflow en waarin deelnemers met elkaar kunnen communiceren over de status van hun werkzaamheden. Het mooie is ook dat deze applicaties gratis zijn in hun basisversie en gemakkelijk te gebruiken zijn in combinatie met communicatie-apps als Slack en Hipchat. Je deelt bijvoorbeeld heel snel een digitale 'post-it' van een projectbord uit Trello in Slack.

Onze eigen Slack-tool bevat inmiddels verschillende kanalen. Zo is er #general voor organisatiebrede aankondigingen en #random voor oeverloos gebabbel (zo blijven deze twee mooi gescheiden), delen we nieuws uit de media in #knipsels en hebben afzonderlijke klanten en projecten een eigen kanaal waarin inmiddels de eerste Trello-kaarten al gedeeld zijn. Het aantal e-mails kan hierdoor drastisch naar beneden, iedereen houdt het overzicht, we werken sneller én het is ook nog eens een stuk socialer/gezelliger/leuker dan e-mail. We zijn uiteraard pas net begonnen, dus het kan allemaal nog beter. Wie tips heeft: deel ze vooral met ons. Ook e-mailen mag, want als puntje bij paaltje komt houden wij toch maar van één ding: communiceren.

De programma’s die wél op basis van publieksstemmen genomineerd zijn, zijn SynDROOM, Expeditie Robinson en Streetlab. En dan is Streetlab een opvallende genomineerde, omdat het programma verreweg niet dezelfde resultaten behaalt als kijkcijferkanon Heel Holland Bakt. Bij Streetlab gaan de jonge makers met z’n vieren de straat op en doen sociale experimenten.

Wat is een succesvol tv-programma?

Waarom Heel Holland Bakt dan, ondanks de grote populariteit, niet voldoende stemmen wist binnen te halen?  Het stemsysteem zou achterhaald zijn en voor ouderen gebruiksonvriendelijk. En precies de oudere kijker is de doelgroep van het bakprogramma. RTL spreekt op haar beurt weer tegen dat dit een probleem zou vormen. Jeroen de Geoij, adjunct-hoofdredacteur van Televizier, benadrukt dat de stemprocedure meer dan duidelijk is. “Voor mensen die desondanks tegen problemen aanliepen bij het stemmen, hadden we zelfs een heel belteam paraat om te helpen”.

Is het dan een alternatief om de spelregels aan te passen? Het zou inmiddels hoog tijd worden dat er een stemmethode bedacht wordt dat recht doet aan alle programma’s. Maar als dat bijvoorbeeld gebeurt op basis van de kijkcijfers, tellen online views dan ook mee?  En dat is waar de schoen wringt: een tv-programma is echter niet alleen maar een tv-programma. Succes is niet meer alleen uit te drukken in de hoeveelheid kijkcijfers.

Online content

Online en sociale media-kanalen zijn prima inzetbaar als campagnedragers. En daar hebben ze bij Streetlab wel kaas van gegeten. De makers van Streetlab snappen de frustratie van Jan Slagter wel. Maar toch zegt Tim Senders, een van de makers van Streetlab, dat de nominatie voor Streetlab juist in de ontwikkeling van het telvisielandschap past. “Veel jongeren kijken amper nog naar de televisie, maar doen dit wel online, hier hebben wij een flinke achterban. Onze online video’s lopen erg goed, alleen al op Facebook halen wij wekelijks een bereik van 1,5 miljoen mensen. Daarbij is het ook te zien op Youtube en andere sociale platformen die ons steunen, zoals Dumpert en FHM.”

Naast het tv-programma, was de online presence van het programma en de makers dus groot. Dagelijks extra online content én een ware dankbetuiging als je je stem had uitgebracht. Op Facebook kreeg je een duimpje, een comment en als je geluk had ook nog eens een extra social item. En zo is je community geboren. En dat gebeurt gewoon wat minder gemakkelijk onder een oudere doelgroep.

Er kan er maar één de winnaar zijn

En Jan Slagter dan? Als je verliest, kun je een aantal dingen doen. Je gedragen als een slechte verliezer, lobbyen om de spelregels aan te passen óf leren van hoe een ander het beter doet. Aan de kwaliteit van Heel Holland Bakt ligt het niet, want dat is iets wat de kijkcijfers ons wel vertellen. Maar, een tv-programma is niet meer een op zichzelf staand medium, maar grijpt naar online kanalen en weer terug. Dat heeft Streetlab wat beter begrepen en daar is een hoop van te leren. Aan de slag met je online team, Jan. Geef ze een koekje van eigen deeg.